Yaşamla ilgili bir derdi, anlatacakları ve çözümü olan yönetmenlerden biri olan dünya insanı Ken Loach'un filmlerine yeniden ve yeniden dönüyor, bir daha ve bir daha hatırlıyor, asla ve asla unutamıyorum... Radiohead, Şalgam Suyu, The Walking Dead ve Öğretmenlik mesleği gibi Ken Loach'da hemen fark ettiğim, uzun bir süre uzak durduğum sonra da hayranlık duyarak sonuna kadar tükettiğim yaşam şeylerim arasına girdi... Tarkovski, Bergman ve Fellini gibi yönetmenlerin yanında Ken Loach filmleri oldukça gösterişsiz ve hikayesiz gelmekteydi... Kendi yaşamımı renklendirme çabası içerisinde sıradan insanların yaşamına izlemeye çok hevesli değildim... Oyuncularını tanımıyor, müziklerini beğenmiyorum. Ruhumun küçük burjuva tarafı muhalif sinemaya uzak duruyordu... Bir şey doğrudan söylenmemeli, acıkça gösterilmemeliydi... (Belki hala böyle olmalı) Nihayet algı kapılarımın açıldığı bu dönemde Kemal Tahir, muhafakarlık, bisiklet, zencefil, temizlikçi gibi Ken Loach filmlerine de olan ön yargı perdem aralandı ve önüme birbirinden güzel filmler, hikayeler, oyunculuklar ve müzikler serildi... Ken Loach siyasal sinema örneği filmlerinin yanında günlük yaşamdaki insan sömürüsünü dert edinen, bu sömürüyü Irak Savaşı'ndan, toplu konut işcilerine, Afrika'dan İngiliz eğitim sistemine kadar farklı hikayelerle anlatan bir yönetmen... Filmlerindeki renk tonunda solukluk onun alameti farikası ve bu solukluk kurgu ve incelikli çekimler sonucunda sanki bir tablo güzelliğiyle önümüze seriliyor... Filmleri için seçtiği oyuncular ise doğal yüz güzelliği ve yıpranmışlığı temsil eden özel çehreler olarak unutulmaz karakterler sunuyorlar. Özellikle farkı kültürlerin birlikteliğini vurguladığı filmlerindeki doğu ve batılı oyuncuların kombinasyonu, sokakta her an karşılanacağımız insanların çok özel hikayeleri olabileceği konusunda bize ders veriyor... Müzikler konusunda çoğunlukla George Fenton'la çalışan Loach, rock ve klasik müziği kullanarak sahnelerin dramatik etkisini arttırıyor...
"Önerdiğim filmleri"
Ayaktakımı